In Amerika is er een instelling, Cognitive FX, die mij verder kan helpen. De techniek die ze daarvoor toepassen het

FNCi (functionele cognitieve MRI-scan) Deze techniek is in Nederland niet beschikbaar en zal op korte termijn ook

niet beschikbaar komen. De techniek is nog niet wetenschappelijk onderbouwd en komt daardoor niet voor vergoedingen in aanmerking.

Maar de resultaten liegen er niet om, 95% van de patiënten melden dat ze betere resultaten

hadden door de behandeling. De kosten van de behandeling kunnen oplopen tot 15000,- euro.

Waarom doneren

- Omdat ik geloof dat deze behandeling voor mij een
daadwerkelijk verschil kan maken
- Omdat ik geloof dat deze behandeling mij weer een
kans geeft op een normaal sociaal en werkleven
- Omdat ik weer energie wil hebben, werken,
sporten, reizen, genieten van een verjaardag en
vooral JONG wil zijn!
- Omdat ik een leuke baan wil die bij mijn opleiding
past
- Omdat ik nog zo jong ben, 24! Ik wil weer de energie,
spontaniteit en de vrolijke enthousiaste zelf terug
- Omdat ik te jong ben om mijn hele leven zo te
moeten leven op de manier zoals ik nu doe


Hoe kun je doneren?
- Klik op de button Doneren (je kunt betalen met je creditcard of via Ideal)
- Via mijn bankaccount (als je het prettiger vindt om rechtstreeks en met je bankpas te

betalen. Mijn rekeningnummer: NL67 RABO 0312676409 t.n.v. T.A. Geerling

Hieronder heb ik mijn verhaal opgeschreven
Ik vind het heel lastig en moeilijk om erover te praten, want het raakt mij gewoon diep. Het heeft een verschrikkelijke

impact op mijn leven. Je moet ineens anders gaan denken, doen en gedragen om de dagen maar een beetje

Tessa hier in betere tijden als topsporter met weer een overwinning

De val die mijn leven compleet veranderde
Op 11 juni 2017 ben ik Tessa Geerling 24 jaar oud student op de hogeschool van Emmen in de halve finale van een

nationale BMX -wedstrijd hard ten val gekomen. Gelijk greep ik naar mijn hoofd en ben ik verward opgestaan.

Wonderbaarlijk genoeg ben ik op eigen houtje teruggekomen in onze Teamtent. Hier zagen mijn trainer en vriend al

gelijk dat het niet goed zat en zijn we teruggegaan naar de EHBO, hier was een arts aanwezig die voor mij toen de

ziekenauto heeft laten komen. Eenmaal in het ziekenhuis kwamen ze met de constatering Een klein beetje bloed bij

het hersenvlies, geheugenverlies en een flinke hersenschudding en na een nacht in het ziekenhuis te hebben

doorgebracht mocht ik de volgende dag alweer naar huis.

Voor diegene die minder bekend zijn met BMX, ook wel fietscross genoemd: Het is sinds 2008 een Olympische sport. Vanaf de start (starthek) rij je een parcours van ongeveer 350 à 400 meter lang, een paar bochten en een aantal

van de provincie Drenthe.


Tot op de dag van vandaag kamp ik met alle gevolgen van een hersenkneuzing, niet aangeboren hersenletsel, die ik

op die dag heb opgelopen. Ik heb mijn studie tot op heden niet kunnen afmaken. Ik ben snel overprikkeld, heb last

van licht, geluid, dagelijks hoofdpijn, geheugen- en concentratieproblemen, geen energie en een erg lage

belastbaarheid. Het valt me soms zwaar om gewoon onder de mensen te zijn.Als je het vergelijkt met mensen die

gezondehersenenhebben; de hersenen hebben een soort ‘filter’ die regelt dat prikkels gecontroleerd binnen komen

of de hersenen afschermen van te veel prikkels, bij mij is dat verstoord en komt alles tegelijk en heel hard binnen -

gesprekken of muziek op de achtergrond maar ook het dagelijkse omgevingsgeluid is voor mij al veel.

Alles komt

tegelijk, hetgeen ervoor zorgt dat ik slecht kan functioneren. Op dit moment ben ik dus nog bezig met mijn studie

International Business and Languages (IBL) aan de NHL Stenden Hogeschool. Mijn doel is altijd geweest (eigenlijk

nog steeds)om een internationale carrière te hebben, helaas kan ik(bijna)niet eens een simpel bijbaantje naast mijn

studie hebben. Simpelweg omdat mijn energie alleen naar school gaat.Naar de lessen op school ga ik niet, dat levert

te veel prikkels op. Ik bespreek de lesstof met de leraren en doe alles thuis in mijn eigen tempo met veel rust er

tussendoor.


Mijn leven nu
Na 1,5 jaar tot wel 4 keer per week therapie in het ziekenhuis van Emmen ziet mijn leven er nog steeds verrevan

normaal uit. Ik ben weliswaar kleine stapjes vooruitgegaan en als ik het goed plan kan ik af en toe iets leuks doen,

maar dit gaat altijd gepaard met hoofdpijn en er daarna ziek van zijn. Vorig jaar heb ik mijn studie weer rustig aan op

proberen te pakken. Mijn doel is altijd geweest om een internationale carrière te hebben. Helaas ben ik niet eens in

staat om een simpel bijbaantje naast mijn studie hebben. Naar school ga ik niet, te veel prikkels. Ik doe alles thuis in mijn eigen tempo met veel rust tussendoor. Ik kan maar 15 tot 20 minuten leren per keer. Daarnaast heb ik dagelijks

nog veel hoofdpijn, weinig energie, last van geheugen- en- concentratieproblemen

Ik wil leven
Ik wil leven – dat klinkt raar maar zo voelt het voor mij wel. Zo actief als ik was, zo veel dingen die ik altijd ondernam – en dat vergeleken met wat ik nu aankan. De kans dat het veel beter kan dan zoals het nu is – die kans is er en die

kans wil ik graag pakken door naar Amerika te gaan.
Ik wil weer leven en niet meer hoeven nadenken om de simpelste dingen; ik wil ja kunnen zeggen! Ja kunnen zeggen zoals ik vroeger wel kon, toen geen berg te hoog leek te zijn en geen uitdaging te groot. De simpelste dingen, naar de supermarkt gaan bijvoorbeeld, een avondje met vriendinnen of toch een keer een half uurtje willen zwemmen gaat de nodige planning en afwegingen aan vooraf. En niet te bedenken dat je van de meeste dingen die je doet ook nog “ziek” wordt erna, ziek omdat het teveel is geweest, ziek omdat je overprikkeld bent.

Ik ben nog zo jong, ik moet een heel

leven voor mij hebben met tonnen energie! Niet al moe zijn, omdat je gewoon ‘wakker’ bent. Ik ben het zatom overal

over na te moeten denken, alles af te wegen en bij alles wat ik doe hoofdpijn heb. Ik wil niet meer of in ieder geval eenstuk minder afhankelijk van anderen zijn omdat ik zelf niet in staat ben om auto te rijden, ja 20 tot 30 minuten… (Lees; voorheen reed ik alleen naar Italië toe, heerlijk vond ik het, lange stukken rijden). Ook wil ik graag niet financieel

afhankelijk zijn/worden, ik wil na mijn studie mijn eigen boontjes kunnen doppen. Net als vroeger toen ik naast de

sport nog diverse baantjes deed. Ik wil net zoals andere studenten weer last minute diehard kunnen leren mocht dat

nodig zijn. De laatste uurtjes even knallen voor de deadline. Niet een half jaar erover doen om 1 vak in mijn hoofd te

krijgen voor een tentamen. Natuurlijk wil ik daarna een baan die past bij mijn studie – gewoon volop werken zoals

“iedereen” dat doet. Mijn eigen geld verdienen en voor mezelf kunnen zorgen. BMXén kan niet meer – maar het zou

fijn zijn als ik ook weer gewoon een beetje (inspannend) kan sporten.

De therapie in Nederland
Ik heb 1,5 jaar therapie gehad in het ziekenhuis op de revalidatie afdeling, dat ging ook niet zonder slag of stoot. Je

bent een sporter, een doorzetter, je pusht jezelf, dat is wat je altijd gewend was om te doen. ‘Niet zeuren, gewoon

doorgaan’. En vooral ook niet laten merken dat het niet gaat. Dat is mijn grootste valkuil als het komt tot mijn

hersenkneuzing. Want nu moet je juist stoppen, jezelf begrenzen, grenzen aangeven en vooral veel rust. Ook het

stukje acceptatie komt erbij kijken, accepteren hoe mijn leven nu is, hoe kan je dit nu accepteren?!

In het begin van de behandeling ben ik alleen maar thuis geweest en zag ik niemand, mijn enige uitstapjes waren

naar het ziekenhuis voor de behandelingen. Niet zelf rijden, maar gebracht en gehaald worden. Het is haast

onvoorstelbaar hoe weinig ik toen aankon. 5 minuten lopen met de hond, half uur rusten, 10 minuten iets doen, weer

half uur rusten. Mijn dagen werden niet gevuld met tv kijken, lezen of op mijn telefoon, dat kon allemaal niet. Ik had

zelfs maar 3 momenten van 15 minuten per dag waar ik ‘sociaal’ mocht/kon zijn.

Tijdens het avondeten? Zat ik met

oordoppen in, anders was het te veel lawaai en was ik een uur voor en na het eten aan het rusten zodat ik daar maar wel bij kon zitten. Andere keren at ik expres na. Op dat moment kon ik het accepteren; ik heb dit nodig om beter te

worden en ging er vol voor, alleen blijft het grote ‘succes’ uit, ik wil weer een normaal leven hebben en normaal

kunnen functioneren in de maatschappij. Dan word je boos, dit wil je niet accepteren, je wilt vooruitgang.
Na anderhalf jaar therapie heb ik veel geleerd, vooral om mezelf aan te passen aan mijn huidige situatie, ik ben ook

echt vooruitgegaan. Ik kan langer lopen met de hond, zelfs een half uurtje buiten fietsen (rustig fietsen, niet inspannend) al dan wel niet met hoofdpijn. Vaak loop ik rond met oordopjes in, dan kan ik mezelf beter afsluiten tegen geluid,

afsluiten van extra prikkels. Soms doe ik eens iets leuks – maar dan wel vooraf extra rust nemen en de dagen erna

zeker niets (druks) inplannen. Ik ben dan gewoon weer veel rust nodig. Het studeren blijft nog steeds verschrikkelijk

moeilijker zit geen vooruitgang meer in. Volgens het ziekenhuis is het; ‘leer er maar mee leven’ door rust en opbouwen kom je misschien wel iets vooruit, de tijd zal het leren. Maar ik merk dat hoe graag ik ook wil, mijn brein niet mee werkt. Maar kom op! Ik ben 24 jaar en dan al zo moeten leven….Dat is voor mij wel heel erg moeilijk te accepteren.

Inmiddels is het ongeluk een dikke 2 jaar geleden en ik wil meer, ik wil weer leven! Zoals leeftijdgenoten doen, een

baan, studeren, beetje sporten, eigen geld verdienen, energie hebben!


Kliniek in Amerika kan mij helpen
Eind januari 2020 sta ik ingepland om naar een kliniek in Amerika te gaan die gespecialiseerd is in het behandelen

van hersenkneuzingen (Post Concussion Syndrome) en de gevolgen daarvan. De behandeling, inclusief vlucht en

verblijf kost €15 000,- iets wat ik zelf niet heb.

De Therapie in Amerika
In Utah zit een kliniek genaamd Cognitive FX, Zij zijn gespecialiseerd in het behandelen van Post Concussion

Syndrome en gebruiken daarbij een unieke techniek en behandelmethode die in Nederland/Europa nergens op deze manier worden toegepast. Maar deze techniek heeft wel al meer dan 1000 mensen met traumatisch hersenletsel

heeft (grotendeels) genezen.

De behandeling bestaat uit het maken van een functionele cognitieve MRI-scan (FNCi), waarbij precies in kaart wordt gebracht welke gebieden in je hersenen hyperactief, onder actief en waar de bloedtoevoer niet optimaal is. Op basis

van deze resultaten wordt de EPIC (Enhanced Performance in Cognition) treatment gestart. Dit is een persoonlijke

aanpak gebaseerd op de behoeften van de patiënt waarbij de patiënt fysiek en cognitief wordt uitgedaagd en de

hersengebieden aan het werk worden gezet waar achterstand is gemeten. De resultaten zijn verbluffend, 95% van

de patiënten melden dat ze betere resultaten hadden met EPIC- behandeling in vergelijking met andere soorten

behandelingen die ze eerder voor behandeling van hun PCS (Post concussion syndrome) ontvingen.

Als het lukt heb ik volgend jaar op 29 januari mijn scan. Vanaf 3 februari krijg ik dan op mij toegespitste behandelingen gebaseerd op de die scan. Aan het eind van de week volgt een 2e scan waarop te zien zal zijn wat er veranderd is.

Mogelijk volgt de week erop dan nog meer behandelingen. Mensen die de behandeling hebben ondergaan vertellen

vaak dat ze zelf vanaf de 2e- 3edag al een verandering bij zichzelf vernemen. Ik zie best wel een beetje tegen de reis op, aan de andere kant: Ik kijk hier heel erg naar uit, het geeft weer een beetje hoop op een goede toekomst! Ik hoop echt dat ik deze behandeling voor mij geregeld kan krijgen en dat ik weer een heel stuk meer kan met mijn leven.

Kijk hier voor meer informatie over de behandelingen en de resultaten daarvan: LINK
Eva Jinek heeft ook aandacht besteed aan Cognitivefx, bekijk hier het fragment: LINK

Ik heb het al eerder aangehaald: Het valt mij niet gemakkelijk dit allemaal op te schrijven, mensen die mij kennen

snappen dat ook vast wel. Niet “klagen” maar doorgaan is meer zoals ik in elkaar steek. Helaas lukt mij dat niet op dit moment. Normaal vertel ik niet zoveel over hoe ik mij voel – het liefst laat ik niets merken en ga gewoon door.

Lichamelijk is er ook niets aan me te zien en even een praatje maken en “meedoen” gaat ook. Lang niet iedereen

weet hoe het echt met mij gesteld is. Dat ik halve dagen moet rusten en op bed lig hou ik normaal liever voor mijzelf.

Ik wil graag iedereen bedanken die de tijd heeft genomen om mijn verhaal te lezen en mij wellicht willen helpen met

een bijdrage om alles te kunnen bekostigen. Ik hou iedereen op de hoogte van mijn herstel naar een goed paar

hersenen.

Ontzettend bedankt veel liefs Tessa!!

Doneren
- Klik op de button Doneren (je kunt betalen met je creditcard of via Ideal)
- Via mijn bankaccount (als je het prettiger vindt om rechtstreeks en met je bankpas te