‘Weer een pand dat in verval raakt’ – hoorde ik mijzelf toen denken. Mijn vader dacht blijkbaar hetzelfde want binnen drie maanden was het gebouw gekocht, verbouwd en opgeknapt zoals het nog nooit was opgeknapt in de elf jaren dat ik ernaast woon. Er was een plan ontwikkeld: De grote post-sorteer hal zou worden gebruikt als accommodatie te huur voor bedrijven, verenigingen, stichtingen of particulieren in een nadrukkelijk besloten vorm.

Voor bedrijfsdoeleinden en sociaal / culturele activiteiten.
Het achterste gedeelte, waar immers al de bedrijfskantine en voedseluitgifte voor personeel van TNT was, werd met mankracht omgezet naar een bescheiden appartement, bewoond door de toezichthouder van de accommodatie. Er moest een naam komen, een naam voor een pand dat zo toonaangevend is voor de straat én een naam die de historie van het pand moest onderstrepen:

‘de Fluitende Postbode’.
Mijn tienerjaren werd ik elke ochtend die ik kon uitslapen om 07.00 ’s ochtends gewekt door het geluid van – ik mag wel zeggen – de vrolijkste postbode van Klazienaveen. Als eerbetoon aan hem, gaven wij het beestje een naam. In de jaren die volgden in ons gezamenlijke ‘ondernemers’-avontuur heb ik geleerd. Geleerd van mensen, geleerd van boekingen, geleerd van het fantastische contact met waanzinnig mooie ideeën om hun naasten te verrassen, minderbedeelden te helpen, vriendschapskringen te onderhouden.

Met pijn in mijn hart heb ik een kleine anderhalf week geleden afscheid moeten nemen van dit avontuur.
Juist in de donkere dagen voor kerst en de jaarwisseling ontvingen we een definitief besluit van de gemeente Emmen waarin geëist werd om het pand binnen vier weken te ontruimen en per direct alle activiteiten te annuleren.
Een bijzonder zure appel.Ik hoopte dat de gemeente Emmen – die in persberichten in verschillende lokale kranten benadrukt dat ze leegstand en achteruitgang in deze krimp-regio willen bestrijden – op de een of andere manier met mij als ‘kersverse’ ondernemer mee zou willen denken. Ik ben echter tegen alleen maar gesloten deuren en muren opgelopen.

Stom?
Ik heb ervan geleerd. Ik heb geleerd dat de gemeente er niet is om mee te denken met ondernemers, of om besluiten die 20 jaren geleden zijn gemaakt over een stuk grond te herzien omdat het inmiddels 2015 is en de wereld én de behoefte van mensen een enorme ontwikkeling heeft doorgemaakt. Ik heb geleerd dat de gemeente intimiderend kan zijn en hoe daar mee om te gaan. Ik heb geleerd dat enkele ambtenaren onuitstaanbaar kunnen zijn en hoe daar mee om te gaan. Ik heb geleerd dat de gemeente in sommige opzichten – naar mijn mening – stilstaat.Ik heb geleerd hoe ik ruim zestig boekingen op een koude zaterdag ochtend moest afbellen. Gesprekken met teleurgestelde mensen moest hebben en hoe daar mee om te gaan. Ik wil, voor het einde van dit jaar, in ieder geval mijn bijzondere spijt uitspreken aan de mensen van de ‘Vriendschaps-kring’ en de ‘Voedselbank’. De Vriendschapskring ( een initiatief voor mensen met een beperking) kwam elke maand samen in ons pand. Ze deden spelletjes. Ze maakten prachtige handwerken. Ze hadden een veilige ruimte waar ze gezellig samen konden zijn.En, dDe Voedselbank, omdat we juist 6 dagen na het ontvangen van de brief, al maanden tevoren een diner hadden georganiseerd in samenwerking met Slagerij Jellema. Om een onbezorgde en letterlijk ‘heerlijke’ avond te verzorgen onder een kerstboom.

Excuses.
Dank spreek ik uit naar alle fantastische mensen die ik in de afgelopen twee jaar met plezier heb mogen ontmoeten. De mooie families, bijzondere ideeën en de mond-op-mond reclame. Strijdbaar zullen we blijven, om te vechten voor wat wij denken dat wél kan en mag anno 2015 in een buurt als de onze. Of we de wind mee zullen krijgen, dat blijft de vraag. Ik waardeer het als de mensen die hebben genoten, verwonderd zijn geraakt en met een goed gevoel ‘onze’ tent verlieten, dit bericht delen.

Namens ons allen,
Fijne feestdagen en een ondernemend en gezond 2016!
Gerwin Groote